หมีอย่ามาดุ : บทที่ 18
ความร้อนของท่อนเนื้อในมือผมเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเพียงแค่ผมสัมผัสและขยับมือเหมือนปกติกับที่ทำของตัวเอง พี่หมียังคงเงียบ สายตาจับจ้องผมที่ขยับกายให้ได้ท่วงท่าที่คิดว่าถนัดที่สุด มือของพี่หมีลูบผ่านแก้มผมไปแผ่วเบา
"ทำเป็นไหมครับ"
"มะ ไม่ แต่นิมจะลองทำให้"
"ไม่จำเป็นต้องฝืนนะครับ ใช้มืออย่างเดียวก็ได้"
ผมพยักหน้าลงแทนคำตอบ น้ำลายเหนียวหนืดถูกกลืนลงคอในตอนที่สายตาจับจ้องแก่นกายร้อนในมือ สูดลมหายใจเข้าก่อนจะเผยอริมฝีปากออกครอบลงบนส่วนปลายสีแดงสด แดงจริงๆ ไม่คล้ำเหมือนพวกพระเอกหนังอย่างว่าที่เคยดู ท่าทางว่ามันจะไม่ได้ผ่านการใช้งานมาบ่อยสักเท่าไหร่ แต่การตอบสนองของพี่เขาก็ไม่ใช่ผู้ชายที่บริสุทธิ์ไม่เคยผ่านสัมผัสพวกนี้มาก่อน
"นิมระวังฟันหน่อยครับ อึก!" มนุษย์หมีรั้งใบหน้าผมเอาไว้ เมื่อกี้เผลอให้ฟันโดนแก่นกายของพี่เขาไปเต็มๆ ผมพยายามทำตามที่พี่หมีบอก กดกลืนกายร้อนเข้ามาภายในริมฝีปากเชื่องช้า กลิ่นคาวคละคลุ้งจนผมแทบจะสำลัก
ผมทำทุกอย่างเชื่องช้าและเงอะงะด้วยความที่ไม่เคยกับอะไรแบบนี้ พี่หมีดูอดทนมากนั่งเกร็งและหอบหายใจออกมาหนักหน่วง
ใบหน้าดูดีของมนุษย์หมีมีเหงื่อไหลซึมออกมาจนชุ่ม ผมเริ่มขยับใบหน้าขึ้นลง ริมฝีปากห่อรูดไปตามความยาวของท่อนกายที่ส่วนหนึ่งถูกกอบกำเอาไว้ภายในมือผม หัวใจผมเต้นตุบๆ เหมือนว่าจะกระเด็นกระดอนออกมาเพราะความตื่นเต้น
มันเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่ผมไม่เคยทำ ยิ่งมนุษย์หมีมีเสียงหรือปฎิกิริยาตอบรับผมก็ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ ทั้งดูดกลืนและใช้ลิ้นแลบเลียไปบนความร้อนที่แข็งขืนนี้ตามใจตัวเอง
"อ่า เรียนรู้ไวไปไหมครับ"
"พี่ไม่ชอบหรือไง" ผมเงยหน้าขึ้นถาม มือขยับขึ้นลงตามความยาวของแก่นกายพี่เขาในขณะที่ผมยังคงสบตากับพี่หมีที่ทำหน้าคล้ายจะทรมานออกมา ความทรมานที่เคล้าไปกับความสุขหรือเปล่า..เพราะดูเหมือว่าพี่หมีจะชอบใจกับสิ่งที่ผมทำให้อยู่นะ
"อืมม ชอบครับ ชอบที่สุดเลย"
ผมกระหยิ่มยิ้มออกมา ก้มหน้าลงอ้าปากครอบดูดกลืนตรงส่วนปลายที่มีหยาดน้ำซึมออกมาอีกครั้ง ขยับลิ้นตวัดเลียลงไป
มนุษย์หมีกัดฟันกรอดดังจนแม้แต่ผมก็ยังได้ยิน
กายหนาสวนเอวเข้ามาทำให้ผมสะดุ้ง ตกใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พี่หมีกดหัวผมเอาไว้แล้วแรงพี่มันโคตรเยอะเลย แก่นกายชุ่มมีบางอย่างไหลซึมออกมาทีละนิดก่อนจะพุ่งพรวดเข้ามาในปากผมที่รีบผละและคายออกแทบจะทันที
"แคกๆ อึก ทะ ทำไมพี่ไม่เอาออก"
"ขอโทษครับ มันไม่ทัน" พี่หมีทำหน้ารู้สึกผิด แขนแกร่งเลิกเสื้อตัวเองขึ้นถอดออกยื่นมาเช็ดริมฝีปากผมที่ถูกของเหลวสีขาวขุ่นเคลือบอยู่
"ใครแม่งบอกว่าอร่อยวะ คาวฉิบหาย..นางเอกหนังพวกนี้เขากลืนลงไปได้ไง" รสชาติของมันทำเอาผมบ่นอุบ กะพริบตามองมนุษย์หมีที่ยื่นมือมาคว้าแขนผมดึงให้ขึ้นไปนั่งทับอยู่บนตัก ผมนั่งบิดไปมาด้วยความอึดอัด ดูเหมือนว่าไอ้นิมน้อยของผมจะไม่ได้สงบเหมือนอย่างปกติแล้วสิ
"จูบหน่อยได้ไหมครับ"
"อื้ออ" ผมเงยหน้าขึ้นรับริมฝีปากร้อนระอุที่แนบลงมาไม่รอฟังคำตอบ ร่างกายของเราสองคนแนบชิดเข้าหากันมากขึ้น มนุษย์หมีกลืนกินริมฝีปากผมชนิดที่ไม่มีจังหวะให้พักหายใจเลยแม้แต่วินาทีเดียว กลีบปากบดเบียดแนบชิดก่อนที่ลิ้นร้อนจะฉวยโอกาสบุกรุกเข้ามาในตอนที่ผมเผยอริมฝีปากขึ้นเพราะความเหนื่อยหอบ
หยดน้ำตาที่ไหลซึมถูกปลายนิ้วโป้งปาดออกก่อนที่มือใหญ่ทั้งสองข้างจะประคองใบหน้าผมขึ้น ป้อนจูบที่เชื่องช้าทว่าให้ความรู้สึกลึกซึ้งกว่าครั้งไหน
เมื่อมีโอกาที่พี่เขาผละออก ผมก็รีบกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดแทบจะทันที เปลือกตาชุ่มชื้นไปด้วยหยาดน้ำเปิดขึ้นช้อนมองตัดพ้อคนตัวโตที่ทำเอาผมเกือบจะขาดอากาศหายใจตาย จูบอย่างกับว่าไม่เคยจูบกันมาก่อนอย่างนั้นแหละ
"แฮก อื้ออ"
อีกแล้วว
ผมต่อยลงบนไหล่ของมนุษย์หมีรัวๆ ก่อนจะแผ่วลงและหยุดในที่สุดเพราะถูกจูบของพี่เขาล่อลวงให้เคลิ้มตามเข้าให้ มือสองข้างของผมจับแน่นบนช่วงเอวของอีกฝ่าย ขยับเอียงใบหน้าปรับองศาให้เราได้แนบชิดกันมากขึ้น
เสียงจูบก้องดังอยู่ภายในห้อง เหงื่อผมไหลชุ่มกายจนอยากที่จะถอดเสื้อและโยนทิ้งไปให้รู้แล้วรู้รอด
พอมนุษย์หมีผละออกผมก็ทำแบบนั้นทันที ถอดเสื้อตัวเองออกและจัดการโยนมันทิ้งลงข้างเตียงไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด
ก็มันร้อนอะ!
"นิมครับ แบบนี้ไม่ดีเลย"
"...." เหี้ย ลืมๆๆ ผมลืมไปเลยว่าตัวเองอยู่ในสภาพล่อแหลมขนาดไหน จะวิ่งลงจากเตียงไปหยิบเสื้อมาใส่กลับก็ไม่ได้เพราะพี่หมีกอดรัดเอวผมเอาไว้แน่นมาก ตอนนี้มันเหลือแค่บ็อกเซอร์เท่านั้น แล้วผมก็พวกไม่ชอบใส่กางเกงในเวลานอนด้วย ตอนนี้ก้นผมเหมือนจะสัมผัสอะไรบางอย่างอยู่เต็มๆ เลย
"นิมลงไปนอนที่ห้องตัวเองต่อไหม..พี่กลัวพี่จะทำอะไรไม่ดี" เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อใบหน้าของพี่เขาซุกคลอเคลียมาที่ต้นคอผม
ปากร้อนแนบจูบเบาๆ ก่อนจะเม้มสร้างความเจ็บจี้ดขึ้นมาให้กับผม
พี่หมีแม่งชอบถามแบบนี้ตลอด ทำให้ผมมีอารมณ์ขนาดนี้แล้วก็ไม่ควรถามอะไรอีกแล้วป่ะ
"พี่..มีถุงยางป่ะ"
กระดากปากโคตร แต่ก็ดีกว่าไม่ถามแหละวะ
"..มีครับ นิมถามทำไม"
"ทำกัน"
"นีโม่"
"มีเซ็กส์อะ พี่ทำเป็นใช่ป่ะ..นิมทำไม่เป็นนะ"
"อื้อ! เจ็บอะพี่" ผมสะดุ้งเฮือก หยาดเหงื่อไหลชุ่มทั้งตัวเมื่อนิ้วชุ่มเจลของมนุษย์ขยับแทรกผ่านเข้ามาในกายเป็นนิ้วที่สอง มันเจ็บปนอึดอัดแบบบอกไม่ถูก สองมือกำผ้าผ้าปูที่นอนแน่นค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาทีละน้อย
"อีกนิดเดียวนะครับ ถ้าไม่ทำแบบนี้..นิมจะเจ็บกว่านี้อีก"
"อึก อ๊ะ"
"พี่ขยับได้ใช่ไหม นิมยังเจ็บหรือเปล่า" มนุษย์หมีจับขาผมให้อ้าออก นิ้วสองนิ้วค่อยๆ ขยับเมื่อผมพยักหน้าตอบพี่เขาไป
"เจ็บแต่ขยับได้ อะ อื้อ"
ความเจ็บ ความอึดอัดนี้ทำให้ผมบิดกายเร่า สะโพกลอยสูงขึ้นจากหมอนใบโตที่ลองอยู่ด้านใต้เป็นระยะพร้อมด้วยเสียงที่แม่งโคตรจะน่าอาย แต่ว่าผมก็ดันห้ามเสียงตัวเองไม่ได้อยู่ดี
พี่หมีขยับนิ้วในขณะที่อีกมือหยิบเอาซองถุงยางขึ้นมาฉีกออกด้วยริมฝีปากและถอนนิ้วออกไป
ผมนอนหอบมองภาพนั้นนิ่ง เขินก็เขินแต่ก็ขยับตัวไม่ได้แล้วจริงๆ ผมเหมือนถูกพี่หมีสูบเรี่ยวแรงออกไปหมดแล้วเรียบร้อย ขาถูกจับดันขึ้นก่อนที่แขนแกร่งจะสอดเข้ามาและรั้งร่างให้ผมให้ขยับเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม
แก่นกายร้อนชุ่มเจลจ่อชิดมาทำเอาสะดุ้ง ผมรีบยกมือขึ้นมาดันต้นขาของพี่หมีเอาไว้ในทันที "พี่หมีอย่าเพิ่ง อย่า..นิมยังไม่ได้ทำใจ"
เอกราชกูเลยนะเว้ย!
ขอสามวิฯ ได้ไหมล่ะ พอทำใจได้แล้วผมก็ขยับมือออก ปรือตาขึ้นมองใบหน้าดูดีที่โน้มลงมาใกล้ พยักหน้าส่งไปทั้งที่ใจยังคงกลัวอยู่ไม่ต่างจากเดิม แต่จะให้ห้ามมันก็ไม่ได้แล้วใช่ป่ะล่ะ มนุษย์หมีคงฟาดก้นผมให้แน่ๆ เลย
"โอ้ย พี่ ไอ้เหี้ย! เจ็บ..มันเจ็บ อย่าเพิ่งดันเข้ามา อึก" ความใหญ่โตที่แทรกเข้ามาด้านในนั้นทำให้ผมอึดอัดยิ่งกว่านิ้วสองนิ้วเสียอีก มือจิกกำเข้าหากันแน่นพยายามที่จะค่อยๆ หายใจและไม่เกร็งรัดสิ่งที่สอดใส่ข้ามาเพราะกลัวว่าพี่หมีจะเจ็บ
แต่คือ..ก็ไปทำให้มันเล็กๆ ลงหน่อยได้ไหมเล่า!
ใหญ่แบบนี้มันจะเข้ามาได้ยังไงวะ
"นิมผ่อนคลายให้พี่หน่อยนะครับ"
"เจ็บ อื้อ! แฮก นิมเจ็บ"
"นีโม่"
ผมหลับตาแน่น เจ็บถึงขนาดร้องไห้แล้วในตอนนี้ แต่ก็กัดฟันทนจนกระทั่งพี่หมีดันแก่นกายเข้ามาสุดจนได้ เสียงหอบหายใจของหลายทั้งคู่ก้องประสานกัน ผมคล้ายจะหมดแรงไปเลย สายตาจับจ้องไปยังร่างกายใหญ่โตที่ค่อยๆ ขยับเอวทีละน้อย
"อื้ออ"
"เจ็บไหม"
"เจ็บ แต่โอเคแล้ว" แช่ค้างเอาไว้นานๆ ก็อึดอัดคับแน่นไปหมด อย่างน้อยพี่เขาขยับมันก็สร้างความรู้สึกเสียวกระสันขึ้นมาได้บ้าง
"ถ้าพี่ทำแรงไปบอกได้นะ"
"อะ อือ อ๊ะ" ผมร้องเสียงหลงเมื่อพี่ดันกายกลับเข้ามาอีกครั้ง ริมฝีปากร้อนแนบลงมาบนปากผมขยับจูบเช่าองช้าและแผ่วเบา ผมทุ่มความสนใจทั้งหมดไปให้กับจูบรสหวานที่ทำให้รู้สึกล่องลอย หลงลืมความเจ็บก่อนหน้านี้ไปจนหมด
เอวสอบหมุนควงไปมา ขยับโยกเชื่องช้าและแผ่วเบาราวกับกลัวว่าผมจะเจ็บ
พี่หมียืดกายขึ้น เม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้าและตามกายแกร่ง หยาดเหงื่อไหลลงมาเป็นสายขณะที่เจ้าของร่างนั้นเอาแต่จับจ้องในส่วนที่ร่างกายของเราเชื่อมต่อกันอยู่นิ่ง
ขยับเชื่องช้าและแผ่วเบา ค่อยเป็นค่อยไป
"แบบนี้โอเคไหม" เสียงที่เริ่มแหบพร่าถามขึ้น ดวงตาสีดำสนิทแวววับมีร่องรอยของความอดทนอดกลั้นให้ผมได้เห็นอย่างชัดเจน
ผมคิดว่าพี่หมีคงกลัวจะทำผมเจ็บแน่ๆ ด้วยขนาดตัวผมกับพี่เขาต่างกันมากทั้งยังแรงของมนุษย์หมีเองก็มากกว่าผมเยอะเลยด้วย
"พี่ทำแรงกว่านี้ได้" ผมบอกออกไป ไหนๆ ก็มาถึงขนาดนี้แล้วนะ จะให้มาทำเหนียมอายมันก็ไม่ใช่หรือเปล่าวะ พี่หมีเองก็ยั้งเอาไว้จนตัวเองทรมานจะแย่แล้วด้วย ผมก็ไม่ได้อยากจะใจร้ายกับพี่เขาขนาดนั้นหรอกนะ อีกอย่างผมก็ผู้ชายไง..คิดว่าคงรับแรงพี่เขาไหวอยู่
"จะดีเหรอครับ"
"อะ อื้อ แรงๆ เลย"
ปึก!
"อ๊า อะ ไอ้พี่หมี"
"อ่า ขอโทษๆ ก็นิมบอกให้พี่ทำแรงๆ" ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มประดับขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงผมโวยวายใส่
ผมบอกว่าแรงแต่ก็ควรค่อยเป็ยค่อยไปหรือเปล่า ไม่ใช่กระแทกใส่มาเลย ณ ตอนนั้น!
"อื้อ ค่อยๆ"
"เสียงน่ารักอีกแล้วนะครับ"
"อะ อย่าพูดดิ อ๊า พี่หมี.. อึก พี่" ผมเรียกชื่อคนตัวโตเสียงหลง หลับตาแน่นเมื่อเอวสอบสวนกายเข้ามารัว ไม่มีแล้วความอ่อนโยนในตอนแรก
พี่หมีก้มมองผม สองมือกอดขาผมจับแยกออกก่อนจะตอกเอวใส่มาเต็มที่ เส้นผมยาวชุ่มเหงื่อเปียกแนบไปกับใบหน้าของเจ้าตัว มนุษย์หมีในตอนนี้กลายเป็นหมาป่าไปแล้ว สายตาที่เหมือนจ้องจะขย้ำผมปรากฎแวบขึ้นมาในตอนที่อีกฝ่ายโถมตัวลงมา
สะโพกขยับถี่ไม่มีแรงตกแม้แต่น้อย มีติดขัดบ้างแต่ก็ไม่มาก ผมเงยหน้าขึ้นรับจูบจากพี่เขาเป็นระยะ ส่งเสียงร้องออกมาจากริมฝีปากถึงแม้ว่าพยายามจะกลั้นเอาไว้แล้วก็ตาม
"พี่หมีหยุด อ๊า หยุดก่อน"
ไม่หยุดตอนนี้ผมตายแน่ๆ
หัวใจเต้นตุบๆ เลย เสียววูบวาบไปหมดแล้วทั้งกาย
ยังดีที่พี่เขายอมหยุดตามคำที่ผมบอก มนุษย์หมีปล่อยให้ผมนอนหอบหายใจเครือส่วนตัวเองก็ซุกหน้าเข้าหาต้นคอดูดเม้มอยู่อย่างนั้นสักพักแล้วถึงจะผละออก ขยับเอวเชื่องช้ามองหน้าผมที่กำลังนอนหายใจอย่างหมดแรง
"พี่อยากถ่ายรูปนิมตอนนี้เก็บเอาไว้จัง"
"หยุดความคิดพี่ไปเลย!"
"พี่รู้ครับ เพราะคิดไปคิดมาแล้ว..เก็บเอาไว้ดูคนเดียวดีกว่าเยอะเลย ถาพน่ารักๆ แบบนี้น่ะ"
โรคจิต!
มนุษย์หมีแม่งต้องโรคจิตแน่ๆ
ไม่ทันโวยวายอะไรผมก็ถูกพี่หมีรวบเอวยกลอยขึ้นมานั่งทับอยู่ด้านบนต่อจากนั้น มือหนาจับเอวผมบดเบียดลงกับหน้าตักของตัวเองเชื่องช้า แก่นกายใหญ่แทรกเบียดเข้ามาลึกมากขึ้น ก้นผมถูกบีบจนรู้สึกช้ำไปหมดแล้ว
"ถ้าพี่บีบบ่อยๆ มันจะใหญ่ขึ้นไหมครับ"
"อะ อะไร อ๊ะ"
"ก้นนิมน่ะ จะใหญ่ขึ้นอีกไหม"
/////
ภาพลักษณ์ของมนุษย์หมีที่แสนจะใจดีนั้นปลิวหายจากหัวผมไปหมดแล้ว อ้าปากขึ้นทำท่าจะโวยวายแต่ก็กลายเป็นร้องเสียงหลงเพราะหมีตัวโตเริ่มขยับสวนกายใส่ผมอีกแล้ว
"โอ้ย! ซี้ดดด พี่แม่ง อ๊า"
"พี่ทำไม"
"หื่นมาก!"
"หึๆ ยอมรับเลยครับ" หัวเราะร่าไม่พอ มนุษย์หมียังยึดสะโพกผมลอยขึ้นก่อนจะสวนกายเข้ามาถี่รัวจนผมหาเสียงตัวเองไม่เจอ จิกมือลงบนไหล่แกร่งแน่น มือชักรูดแก่นกายตัวเองก่อนจะกระตุกเฮือกปลดปล่อยของเหลวสีขุ่นไปเต็มๆ หน้าท้องของพี่หมี
หอบหายใจได้ไม่นานก็ถูกจับคว่ำลงแนบไปกับเตียงหลังจากนั้น
"พี่หมี.." เสียงผมแผ่วมาก เอี้ยวคอหันกลับไปมองเจ้าของกายหน้าที่กำลังแนบกาย สอดใส่แก่นกายเข้ามาอีกครั้ง
"อย่าทำเสียงแบบนั้นสิครับ พี่ยังต่อได้อีกนานเลยนะ..เรายังเด็ก อย่าเพิ่งรีบเหนื่อยสิ"
พี่หมี งื้อออ ... คนอ่านไม่ไหว
ตอบลบ